هر غروب ، در سکوت سرد و بی انتها در جاده های

پشیمانی به راه می افتم و در جاده های متروک

گذشته خرابه ها را می نگرم و به خود می گویم :

افسوس که دیگر زمان به عقب بر نمی گردد تا دوباره

گل سرخ زندگی را ببویم . کجاست آن عاشق دلباخته

تا خونبهای زندگی ام را از او پس گیرم . کجاست آن

گل سرخ نامهربان تا سنگینی بار غم هایم را در این

شب یلدای جدایی یه دوشش بنهم . و ...

افسوس که تصور می کردم گل سرخ عشق تنها گل

بی عیب من است و خبر نداشتم تک گل بی عیب

                     خداست.